Τέτοιοι είστε.

Ο Έλληνας είναι ένας εθελοντής σκλάβος , μια ράτσα αλλόκοτη στα χρόνια ακριβώς γιατί ποτέ στην Ελληνική Ιστορία δεν υπήρξε αυτόνομος κι ανεξάρτητος , αν εξαιρέσουμε ορισμένες εκδοχές της Αρχαίας Ελλάδας. Είναι μια ημιτρελη ψυχοπαθολογικη περίπτωση φαντασιόπληκτων εκπαιδευμένων στην ρουφιανιά , το γλείψιμο και την παρελθοντολαγνια.Το μόνο που ξέρει να κάνει άριστα ο Έλληνας είναι να σκοτώνει ή να απομονώνει οτι τον ξεβολευει και μετά να φτιάχνει ήρωες και να καυχιέται για κατορθώματα άλλων , που ουδεμία συμβολή έχει. Επίσης είναι ιδιαίτερα ικανός στο να αναθέτει οτιδήποτε τον αφορά σε τρίτους , να ψάχνει οπουδήποτε ευθύνες εκτός από τον εαυτό του , και να φαντάζεται μονίμως εχθρούς. Είναι η σόνυμφη βλαχοκυρατσα που εγκαταστάθηκε στην Εκάλη παρέα με τα μπουρζουα τυρογαλα που χει για φίλες , και διετέλεσαν την λεγόμενη αστική τάξη. Είναι ο σογαμπρος λαδεμπορας γιδοβοσκος που του φταίνε οι μετανάστες και έχει το θράσος να επικαλείται τον πολιτισμό και την αρχαία Ελλάδα , που νομίζει οτι ο Πλάτωνας είναι προποτζιδικο στην Ομόνοια. 

Ένας ημιμαθής σιχαμερος παρτακιας που οι επιλογές του , η διασκέδαση του και αυτό που αντιλαμβάνεται ως τέχνη , βρωμάνε και θα βρωμάνε Πασοκιλα , κρούστα από γουρουνοπουλο και ιδρωμένη μασχάλη  δημοσίου.Ένας επικίνδυνος θυματολαγνος , κάτοικος μιας αποικίας και μέλος μιας κοινωνίας δομημένης πάνω σε ενα ναζιστικό πρότυπο.Μια αρπακολατζιδικη βλαχαδερη γλίτσα που σφάζει ζώα να γεμίσει την κοιλαρα της βαφτίζοντας τον κανιβαλισμό «παράδοση» και έπειτα βγάζει βόλτα το σκυλάκι της. Ένα μιαρό αποκτηνωμενο κάθαρμα που χασκογελαει με τις Τσιμτσιλιδες και τους Λιάγκες , την ίδια στιγμή που κάτω από την μύτη του υποθηκεύουν το μέλλον του παιδιού του. Μια κουράδα σε μια γωνιά του πλανήτη ψωροπερηφανη , που κάνει τον σταυρό της , πάει στην εκκλησία και βάζει φόλες σε αδέσποτα ζωάκια.Ένας δήθεν φιλειρηνικός λαός που οι κακοί Τούρκοι μονίμως τον απειλούν , την ίδια στιγμή που στα εδάφη του εδρεύουν βάσεις του ΝΑΤΟ κι από την χώρα του ξεκινούν μαχητικά αεροσκάφη και πάνε και σκοτώνουν παιδάκια.Ξένα παιδάκια όμως.Κάπου μακρυά...

Ένα απεχθές έκτρωμα , ένα ανθρώπινο τερατούργημα που επιβιώνει ρουφώντας το αίμα του διπλανού του και που νομίζει οτι επειδή κοιτάει την ζωούλα του και την δουλιτσα του , δεν φέρει και καμία ευθύνη για όλη αυτή την γούρνα από σκατα , όλη αυτή την χωματερή αισθητικής που στήθηκε τριγύρω ως περιβάλλον του. Ένα σκατοψυχο και επικίνδυνο μπάσταρδο της Ιστορίας , που όταν θελήσει το ίδιο του το παιδί να μάθει ποια ήταν η στάση του γονιού του απέναντι σε αυτή την γενοκτονία και σε αυτόν τον βόθρο που του παρέδωσε ως Κοινωνία , εκείνος για άλλη μια φορά θα παριστάνει τον άνετο , θα στρέψει αλλού την συζήτηση και θα αποφύγει το παιδί του όπως ακριβώς απέφευγε πάντα τον ίδιο του τον καθρέφτη.Την ίδια του την ευθύνη.Τον ίδιο του τον εαυτό.Την ίδια του την Ζωή...

Αυτός είναι ο Έλληνας.

Μια κατσαρίδα που μόλις ανοίξεις 

το φως τρέχει να κρυφτεί. Δεν το αντέχει...

Υ.Γ. 1 Όχι , δεν νιώθω θυμό για αυτή τη χώρα και για αυτόν τον λαό. Δεν θα τους χάριζα ποτέ ένα τόσο σημαντικό συναίσθημα σαν τον θυμό. Απέχθεια και αηδία νιώθω. Από μικρό παιδί.

Υ.Γ. 2 Η αισθητική σας είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο ένα Κυριακάτικο τραπέζι στην Κινετα με τα πεθερικά , βρώμικο στην Καντίνα , ένα ταγιέρ στο Νιάρχος και Σεφερλης για τα ρέστα. Δεν φταίτε εσείς. Αυτή είναι η φύση σας. Μέτρια και σκατενια. Τέτοιοι είστε.

Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )

Για να ξέρεις ποιον να βρίζεις.

Η ανατομία του τίποτα.

Έχω βάσιμες υποψίες οτι βρήκα το μέρος που πάνε και κρύβονται όλοι αυτοί που σας πλήγωσαν. Είναι μια συγκεκριμένη φυλή που εμφανίζεται ξαφνικά , σας πληγώνει και εξαφανίζεται. Και μετά μένετε μόνοι σας και διαβάζετε τσιτατα ποιητικά , ακούτε τραγουδάκια και φτιάχνετε λεζάντες με κάτι απογοητευμένες μοντελες που αγγίζουν με το πέλμα τους το νερό και τέτοια... Κι ολα αυτά γιατί ; Γιατί μεγαλώσατε στην χώρα της θυματοποιησης. Γιατί από το σχολείο ακόμα σας μαθαίνουν οτι είστε ο καλύτερος λαός του σύμπαντος. Σας μαθαίνουν και κάποιους ήρωες και σας λένε να τους τιμάτε ενώ ζείτε μετά απο την δική τους εποχή και ως γνωστόν η αποστασιοποίηση βολεύει , κόβει και ράβει αναλόγως. Γιατί το παραμύθι πρέπει να έχει δράκο και η πεποίθηση οτι ένας αόρατος μόνιμος εχθρός μας απειλεί , βολεύει μια άλλη πεποίθηση.

Αυτή του «ΔενΑλλαζουνΤαΠραγματαΕτσιΕιναιΤιΝαΚανουμε».

Ε, και που λέτε αυτος ο αόρατος μόνιμος εχθρός , πότε είναι μετανάστης , πότε πολιτικος που ψηφίσατε και σας ξεγέλασε , πότε καλλιτέχνης που δεν σας έκανε τη χάρη να τον πατήσετε χάμω , πότε ο Θεός σας , πότε ο γκόμενος σας , πότε η γκόμενα σας , πότε η μαμά σας , πότε αόρατη συμμορία που κυβερνά τον πλανήτη και φτιάχνει ιούς και παει κλαίγοντας.  Ε, που λέτε αν οι βάσιμες υποψίες μου επιβεβαιωθούν , θα πάω σε εκείνο το μέρος και θα κάτσω εκεί και τέτοια. Και καμια φορά θα λαμβάνω και εγώ μέρος στις επιδρομές και θα ερχόμαστε να σας θυμίζουμε οτι δεν είστε θύματα. Είστε αποτελέσματα της σαπίλας που εκτυλίσσεται μέσα σας και γύρω σας. Κάτι απαίσια κοπρολαγνικα υποπροϊόντα με δουλική ψυχοσύνθεση που περιμένουνε εναν Σωτήρα να τους βγάλει απο την καταντια τους. Κατι δήθεν εναλλακτικά αλλά στην ουσία βαθιά συντηρητικά ανθρωπάκια που ασχολούνται με την παρταρα τους τόσο πολύ που είναι πιο βαρετά κι από την βαρεμάρα.

Θύτες , θύματα και δυνάστες του ίδιου σας του εαυτού. Ενας εαυτός που τα χει βολέψει μια χαρά όλα μέσα στο κεφαλάκι του. Πότε είστε ικανοί για το χειρότερο έγκλημα και πότε τα καημένα αποπαίδια της μαμης Ιστορίας που σας ξεγέλασαν. Πότε Χριστιανοί και πότε Διαολοι. Πότε Δημοκράτες , πότε φαλοκρατες. Πότε ελεύθεροι πότε πολιορκημένοι. Πότε ετσι και πότε αλλιώς.Πότε φλερτάρετε με την βλακεία και πότε πουλάτε κουτοπονηριες. Πότε μετάθεση της συζήτησης και πότε γνώμη για όλα. 

Πότε αυτό πότε το άλλο.

Μα πάντα ίδιοι. Η ιδια ανατομία πάνω στο τίποτα. Το ίδιο αιώνιο σουλατσο γύρω από τον άξονα σας.

Τα ίδια σκατα.

Στον ίδιο βούρκο που βαφτίσατε «ζωή σας».

ΥΓ.  Το παρόν γραπτό είναι αποτέλεσμα ενός απο τους εαυτούς μου που βρίσκονται σε μόνιμο ντελίριο σύγχυσης. Δεν φέρω ουδεμία ευθύνη εγώ.

Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )

Σε πρώτο πρόσωπο. Για να τελειώνουμε.

Για να τελειώνουμε.

Πιστεύω οτι ο Καπιταλισμός είναι ένα απάνθρωπο και βάρβαρο σύστημα που έχοντας στην διάθεσή του ισχυρά όπλα , ορίζει την ανθρώπινη ζωή όχι σαν κάτι ενιαίο αξιακά για όλους αλλά με βάση την θέση στην οποία κατατάσσει τους ανθρώπους στην διαδικασία της παραγωγής και γενικά στο τερέν του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ένα σύστημα που με όρους κέρδους δεν δημιουργεί ανθρώπους ολοκληρωμένους και πραγματικά ελεύθερους αλλά πελάτες και αναλώσιμα πιόνια στις φάμπρικες θανάτου. Αυτά δεν τα πιστεύω τώρα. Ούτε τα πίστεψα χθες το μεσημέρι. Τα πιστεύω απο τότε που πήγα να δουλέψω πρώτη φορά στην ζωη μου στα 17 μου χρόνια και αναρωτήθηκα με πιο ώριμους όρους γιατί εγώ έπρεπε να παω για δουλειά ενώ δίπλα μου ο φίλος μου και συνομήλικος μου είχε την πολυτέλεια να σπουδάσει και να έχει τα προς το ζην εξασφαλισμένα. Δεν αρκέστηκα στην ολοφάνερη ανισότητα που υπήρξε μπροστά μου , ούτε τα έβαλα με τον φίλο μου. Αναρωτήθηκα όμως το γιατί. 

Σήμερα στα 36 μου συνεχίζω να πιστεύω ακριβώς τα ίδια. Όχι γιατι η ζωή μου δεν άλλαξε και η ποιότητα της παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα αλλά γιατί ακόμα και να άλλαζε δεν θα άλλαζε συνολικά για όλους αλλά μεμονωμένα. Η άποψη μου για την ζωή και τους ανθρώπους δεν στριμώχνεται στην προσωπική μου καταστασουλα ούτε μπορώ να είμαι ευτυχισμένος όταν δεν είναι όλοι. Είμαι μέρος ενός συνόλου και πιστεύω στην κοινωνική και ατομική χειραφέτηση με σκοπό το κοινό συμφέρον που δεν είναι άλλο απο την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο άνθρωπο. Δεν είναι άλλο απο το οτι αντιλαμβάνομαι τον χώρο που καταλαμβανω οχι σαν ιδιοκτήτης αλλά σαν προσωρινος κάτοικος και οφείλω να αγωνίζομαι όπως και οσο μπορώ ώστε να τον αφήσω εστω λίγο καθαρό και πιο ανθρώπινο για τον επόμενο που θα έρθει. Αντιλαμβάνομαι την ανθρώπινη κατάσταση σαν μια πανέμορφη και πολύχρωμη βεντάλια που δυστυχώς διαλέγουν κομμάτια της και δεν την αφήνουν ποτέ να ανοίξει ολόκληρη. Δεν νιώθω Έλληνας. Δεν έχω πατρίδα , ούτε θρησκεία. Ποτέ δεν με συγκίνησαν αυτά. Πατρίδα μου ειναι οι λέξεις μου , δύο - τρεις άνθρωποι που αγαπώ και η μοναξιά μου. Δεν πιστεύω στα σύνορα και στα Έθνη γιατί είναι κατασκευάσματα διεστραμμένων ανθρώπων που τρέφονται απο την διαίρεση και το μίσος μεταξύ των λαών. Οι άνθρωποι αγαπιούνται. Όλοι οι άνθρωποι αγαπιούνται. Δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Νομίζουν οτι έχουν. Έτσι τους έπεισαν. 

Σήμερα πέθανε στο κελι της μια κοπέλα 35 χρονών , στις φυλακές της Θήβας. Αβοήθητη απο το Κράτος και παρατημένη. Αυτή η κοπέλα ήταν φυλακισμένη. Άρα για τους κυρίαρχους αυτού του κόσμου ειχε λιγότερα δικαιώματα στην περίθαλψη και στην Ζωή.

Εγώ νιώθω οτι με αφορά η περίπτωση της. Τόσο πολύ που αισθάνομαι ενοχή. Κι ας ξέρω οτι επί της ουσίας δεν φταίω. Αν εσύ δεν αισθάνεσαι έστω την παραμικρή συγκίνηση και ευαισθησία για οποιονδήποτε άνθρωπο σε αυτόν τον πλανήτη υποφέρει , ζει στο περιθώριο και την εξαθλίωση , τότε λυπάμαι αλλά είσαι εχθρός μου. Τόσο απλά.

ΥΓ.  Όταν θα πάψεις να πιστεύεις στην αφήγηση του θύματος , τότε θα αρχίσεις να μιλάς και για το «θέμα».

Μέχρι τότε θα κάνεις βόλτες τριγύρω του και θα ψάχνεις δράκους στα παραμύθια σου.

Για να τελειώνουμε.

Γιάννης Μίχας Νεονακης ( Dave )

Ξέρετε κατι εγωιστικά κουρέλια ;

Ο κόσμος γύρισε σελίδα. Το επόμενο κεφάλαιο γράφει ΛΥΠΗ.

Περιοριστείτε κατ’ οίκον μέχρι νεοτέρας. 

Αποστειρώστε τα λόγια σας με αντισηπτικό διάλυμα και μην αγγίζετε το πρόσωπο σας με γυμνά χέρια.

Ως εκ τούτου δεν επιτρέπονται τα επίμονα βλέμματα, τα δακρυσμένα πρόσωπα.

Οι σκέψεις δεν επιτρέπονται. Κυρίως οι στοχαστικές…κυρίως αυτές. 

Απαγορεύεται η χρήση αιχμηρών αντικειμένων στην επιφάνεια των φλεβών. Η κατανάλωση χαπιών και η ανάγνωση ποίησης. 

Απαγορεύεται ρητά η φωνή και οποιαδήποτε μορφή αντίστασης στα μέτρα περιορισμού. Συμμορφωθειτε με τους 

 νόμους που επιβάλλει η δικτατορία της ευτυχισμένης απομόνωσης.

Αξιοποιείστε τον άσκοπο χρόνο σας με την παραγωγή τσιτάτων θετική ενέργειας και υψηλών τσάκρα. Αδράξτε τη μέρα κλείνοντας ραντεβού με τον εαυτό σας και εξελιχθείτε σε ιδανικά μοντέλα χειραγώγησης. Ωραιοποιειστε τη φρίκη

του παγκόσμιου εγκλεισμού, απολαύστε τη ζωή σας που μπήκε σε υποθήκη οριστικά και πείτε ότι δεν τρέχει και τίποτα που δεν θυμάστε τι μέρα ξημερώνει ούτε τι ώρα είναι. Βγείτε στο μπαλκόνι και βαρέστε παλαμάκια στο πρόσταγμα του αυτοσχέδιου σωτήρα σας. 

Γιατί η φάση είναι ωραία ψυχούλες μου και τη γλεντάτε. Αφήστε εμάς τους μίζερους που βγήκαμε από τον κουβά με τα σκατά να παραμιλάμε. Θα φταίει που τα χρόνια μας

μάς τα έφαγε το κρεβάτι στον θάλαμο μιας αφιλόξενης κλινικής την άνοιξη του ‘10. Ίσως να ‘ναι κι ο πόνος που βίασε και την τελευταία σπιθαμή της ύπαρξης μας και τώρα δεν αντέχει να σταθεί δίπλα σε οτιδήποτε δεν περιέχει ζωή. 

Μην  δίνετε σημασία ούτε σε όσα διαβάζετε . Μάλλον θα φταίει ο κακός μου εαυτός που ξυπνά, όταν τα αναλγητικά δεν έχουν κάνει τη δουλειά τους και τη θέση τους παίρνουν γερές δόσεις αλκοόλ. 

Γιατί ξέρετε κάτι εγωιστικά κουρέλια; Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που έφτυσαν την ψυχή τους για να είναι λειτουργικοί και να επιβιώνουν τις νύχτες. Γιατί πήγαν μέχρι τον θάνατο και γύρισαν υπολογίζοντας την κάθε μέρα που περνά σαν να είναι η τελευταία τους. 

Τίποτα δεν έχει ομορφιά και αισιοδοξία από την πραγματικότητα που σας σερβίρουν.

Γιατί η αληθινή ζωή παίζεται στους δρόμους μια μέρα με ήλιο και με παιδικά γέλια στις αλάνες. Γιατί έχει την μυρωδιά από την αγκαλιά που νοσταλγήσατε και όχι από το άρωμα του οινοπνεύματος που με δυσκολία καταφέρατε να βρεις στο super market.

Γιατί το μέλλον δεν χωράει στις ανακοινώσεις του ΕΟΔΥ και βιάζεται να επιστρέψει πριν γίνουμε παντοτινά παρελθόν. 

Εσείς τρέμετε και υποκρίνεστε …. Εγώ νοσταλγώ και το ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ.

Εύα Παυλίδου

KooZ : Ο Καπιταλισμός επενδύει στον φόβο και το ψέμα.

Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Kooz ,

στιχουργό και καλλιτέχνη της ραπ.

1. Ας ξεκινήσουμε με τα βαρετά αλλά απαραίτητα. Πες μας δυο λόγια για το πότε περίπου χρονολογείται η ενασχόληση σου με την τέχνη της γραφής , του στίχου και της ραπ ; Ποια τα ερεθίσματα σου και ποιές οι αναφορές σου ;

Για αρχή να ευχαριστήσω πολύ για την πρόσκληση στο Μετερίζι, με τιμά ιδιαιτέρως και δεν το αναφέρω τυπολατρικά.

Το μικρόβιο των στίχων, τουλάχιστον σε πρώιμο, σατυρικό στάδιο, με βρίσκει πολύ νωρίς γύρω στα 11. Ξεκινάω με σατυρικές διασκευές δημοφιλών κομματιών της περιόδου, όλων των ειδών. Ωστόσο πιο ουσιαστικά αλλά εξίσου άτσαλα, έρχονται οι πρώτες απόπειρες δημιουργίας  ραπ κομματιών στα 15. Ξεκινάω να "πατάω" πάνω στα ορχηστρικά κομμάτια που έβρισκα κυρίως στα singles ή εμβόλιμα σε ολοκληρωμένα άλμπουμ. Πρώτη επαφή με το χιπ χοπ γίνεται μέσω των Ημισκουμπρίων. Από 'κει περνάω σε ξένα ακούσματα, τα οποία γίνονται και αφορμή για να πάρω πιο σοβαρά την εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας, ενδεικτικά οι πρώτοι μου δίσκοι είναι από Cypress Hill, Wu Tang, House of Pain και Public Enemy. Στην πορεία πέφτω πάνω στο Low Bap και ταυτίζομαι με την αισθητική και το περιεχόμενο, κάτι που με ακολουθεί ή αν θες το ακολουθώ ακόμα.

2. Κώστα εκτός απο τον στίχο ασχολείσαι και με την μουσική παραγωγή. Ποιό από τα δυο πεδία σε εκφράζει περισσότερο και γιατί ; Επίσης θα ήθελες να αναφέρεις την μεχρι τωρα πορεία σου δισκογραφικά ;

Η παραγωγή μου αρέσει και με αποφορτίζει σαν διαδικασία και ενασχόληση, όμως προέκυψε σαν «αναγκαίο κακό» για μένα, με την έννοια του ότι ήθελα μόνο να έχω διαθέσιμα beat για να γράφω στίχους. Ακόμα λοιπόν, όσο καλά και να περνάω με τα μηχανήματα, τις λούπες και τα pads, μεγάλη μου αγάπη, ανάγκη και «ψυχοθεραπεία» είναι οι στίχοι. Μέσω αυτών λοιπόν εκφράζομαι, απελευθερώνομαι και εκτονώνομαι.

Η δισκογραφία ξεκινάει πολύ αργότερα. Γράφω δηλαδή σκόρπια κομμάτια από 15 χρονών και ηχογραφώ από δω κι από κει κυρίως με υποτυπώδη μέσα. Έπειτα γύρω στο 2009 γνωρίζω τον Damned1, από το γκρουπ μας τους PsyClinic TactiX, μέσα από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του τότε σταθμού Blasphemy. Φυσιογνωμικά μπορεί να γνωριζόμασταν χρόνια από τα live, όμως εκείνη τη χρονιά ξεκινάμε να κάνουμε παρέα και μου προτείνει να με βοηθήσει (όπως και τόσους άλλους, καρδιά χαλασμένη αλλά μάλαμα) με παραγωγή και ηχογράφηση, τους τομείς δηλαδή που με κρατούσαν πίσω. Κυριολεκτικά χωρίς να το καταλάβω, αλλά με μεγάλη χαρά, γίνομαι μέλος του γκρουπ το οποίο λίγους μήνες πριν είχε κυκλοφορήσει και το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο "In to the Clinic". Εγώ λοιπόν ξεκινάω δισκογραφικά από το επόμενό μας άλμπουμ το "Επιστροφή Στην Κλινική".

Ακολουθεί το "Τσίρκο Των Τεράτων" και στη συνέχεια ο "Πυρρίχιος Χορός".

Στην πορεία κυκλοφορώ τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο με τίτλο

"Στην Αυλή με τα Σκυλιά" και περίπου ένα χρόνο μετά έρχεται η "Σκάντζα".

3. Το ελληνικό χιπ χοπ δείχνει να εξελίσσεται αρκετά σε επίπεδο γνώσης και τεχνικής. Συμφωνείς ; Και αν ναι σε τι πιστεύεις οτι υστερεί και γενικότερα πως αντιλαμβάνεσαι τον συγκεκριμένο χώρο εν έτη 2020 ;

Είναι εμφανής η διαφοροποίηση από αυτό που τουλάχιστον θυμάμαι εγώ ως πρώτο άκουσμα. Σίγουρα υπάρχει βελτίωση ως προς την τεχνική, με πιο πολύπλοκους και «γεμάτους » στίχους, οι οποίοι καλύπτουν τα μέτρα, όμως έχει ξεπηδήσει και μια άλλη τάση μέσα στο είδος. Μια τάση που γυρίζει πίσω στις παλιές μεθόδους με κενά στα μέτρα και παρατονισμούς των λέξεων, κάτι που προσωπικά δε μ' αρέσει αλλά όπως και να' χει ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός της τεχνικής. Το κακό και στις δύο σχολές, ας το πούμε έτσι, είναι η απόλυτη μίμηση. Αυτό μπορεί να κολακεύει το πρότυπο αλλά σίγουρα δε λειτουργεί προς όφελος του χιπ χοπ. Γενικά δύσκολα θα πω τη λέξη εξέλιξη λοιπόν για θέματα που άπτονται, έστω και πλαγίως όπως το χιπ χοπ, της τέχνης. Εξέλιξη υπάρχει όταν κάτι προσαρμόζεται στις συνθήκες για να επιβιώσει. Η τέχνη λοιπόν έχει καθήκον να καθοδηγεί, να πρωτοπορεί και να εκφράζεται ελεύθερα σε κάθε έκφανσή της και όχι να προσαρμόζεται ή να τρέχει πίσω από τις εποχές. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός.

4. Στην εποχή μας το να ασχολείται κανείς με την μουσική αλλά και γενικότερα με οποιαδήποτε μορφή τέχνης , εκτός από το κομμάτι της έκφρασης που ειναι σημαντικό , από την άλλη μεριά είναι και πολυ δύσκολο βιοποριστικα. Ειδικά οταν μιλάμε για καλλιτέχνες σαν εσένα που ο δρόμος που χαράζουν δεν είναι εύκολος και έχει προσωπικό κόστος και δυσκολίες. Πως το αντιμετωπίζεις όλο αυτό και που βρίσκεις τα αποθέματα να συνεχίζεις ;

Δυσκολεύομαι να απαντήσω στο ερώτημα. Ίσως να φταίει που ποτέ δε θεώρησα τον εαυτό μου καλλιτέχνη και πόσο μάλλον δε θέλησα να εξαργυρώσω την έκφρασή μου, το χόμπι μου, την προσωπική μου ευχαρίστηση. Από τότε που θυμάμαι τον ενήλικο εαυτό μου είμαι εργάτης κι εργαζόμενος. Αυτή είναι η ιδιότητά μου, από αυτή βιοπορίζομαι κι αν θες, είναι και η ίδια που σε ένα βαθμό με εμπνέει ή έστω με τσιγκλάει να συνεχίζω.

5. Ανήκεις στην λεγόμενη "πρώτη γενιά ακροατών" ηλικιακά. Ποιές οι διαφορες της δεκαετίας του '90 με σήμερα ; Τι είναι καλύτερο σήμερα και τι ήταν τότε ;

Δε θα σταθώ σε διαφορές ως προς τον ήχο και την αίσθηση και γιατί πιστεύω πως ακόμα υπάρχει ο "πρώτος ήχος" αλλά και γιατί αυτά ήταν είναι και θα είναι θέματα προτιμήσεων και άκρως υποκειμενικά. Αυτό που σίγουρα έχει χαθεί ή τείνει να χαθεί είναι ο ρομαντισμός με τον οποίο αντιμετώπιζαν οι ακροατές αυτή τη μουσική. Δεν έχω τυφλή προσκόλληση στο παρελθόν, εκτιμώ και χαίρομαι την ευκολία με την οποία απλώνεται σήμερα η μουσική. Χαίρομαι για την πληθώρα των ανθρώπων που έχουν και τα μέσα και την όρεξη να κάνουν χιπ χοπ πλέον, συγκριτικά με παλιότερα, όμως δε μπορώ να μη δω πως τα ίδια θετικά που ανέφερα αποτελούν ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα. Η εύκολη πρόσβαση σε πολύ υλικό σε κάνει να ακούς και να αντιμετωπίζεις επιφανειακά το είδος. Ένα είδος που δεν είχε καταβολές ψυχαγωγίας ή ακόμα κι αν είχε τις αποτίναξε βίαια κι έγινε φωνή αφύπνισης. Η επιφανειακή αντιμετώπιση λοιπόν είναι το πρόβλημά μου όχι τόσο γιατί συμβαίνει, πάντα συνέβαινε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, απλά τώρα δείχνει να καταπίνει τα καλά στοιχεία της μουσικής που αγάπησα.

6. Συνεχίζοντας την κουβέντα μας ευρύτερα κοινωνικοπολιτικά. Μετά από δέκα χρόνια μνημονίων , συρρίκνωσης των εργασιακών δικαιωμάτων , έξαρσης του Ναζισμού πανευρωπαϊκά , η ανθρωπότητα πλέον βρίσκεται αντιμέτωπη και με την πανδημία του Κορονοιού. Το κύμα της αμάθειας και της έλλειψης παιδείας , ξέρασε ένστικτα αποκτηνωμενα. Πλέον βλέπουμε οτι λόγω πανδημίας , το πολιτικό παιχνίδι παει να ξαναστηθει ενάντια στους λαούς εντατικοποιωντας την χειραγώγηση τους. Ποια είναι η οπτική σου απέναντι σε ολα αυτά ;

Αρχικά με βρίσκει σύμφωνο, η περιγραφή της κατάστασης, εντός της ερώτησης.

Βρισκόμαστε στο έσχατο στάδιο του παγκοσμίου καπιταλιστικού συστήματος, το όποιο εδώ και δεκαετίες σταδιακά εντείνει τις προσπάθειές του για απόλυτο έλεγχο και κυριαρχία πάνω μας. Έχοντας κατακτήσει το μαζάνθρωπο καταναλωτή , έχει βάλει στο στόχαστρο πλέον κάθε τι που έχει απομείνει να διαφοροποιείται ή να αντιστέκεται. Επενδύει διαρκώς στη διαίρεση, το φόβο, τις εύκολες λύσεις και το ψέμα. Το πιο απαισιόδοξο για το μέλλον δεν είναι οι δομές ή τα εργαλεία που 'χει δημιουργήσει στην πορεία του για να συντηρείται αλλά τα αντανακλαστικά που 'χει καλλιεργήσει στις πλατιές μάζες. Του πήρε χρόνια αλλά πέτυχε τη διάβρωση των ανθρώπινων σχέσεων, των αξιών , της ίδιας της πίστης στον καλύτερο μας εαυτό ο οποίος μπορεί να αναδειχθεί μόνο μέσω της συνεργασίας, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης. Δεν είναι δηλαδή, για μένα, μόνο η αποχαύνωση και ο ωφελιμισμός στο μίγμα. Ήταν ότι ταυτόχρονα χτυπήθηκε η όποια εναλλακτική μεθοδευμένα και στις ρίζες της. Δε θέλω να 'μαι απόλυτα απαισιόδοξος για τη συνέχεια, πράγμα που χρειάζεται όλο και περισσότερη προσπάθεια από τη μεριά μου στις μέρες μας, αλλά βλέπω τα πράγματα να πηγαίνουν προς το πιο δύσκολο και τραχύ μονοπάτι. Ακόμα πιστεύω όμως ότι η αλλαγή πορείας παραμένει στα δικά μας χέρια.

7. Θεωρείς οτι η τέχνη έχει κάποιο συγκεκριμένο ρόλο κοινωνικά ή είναι αυστηρά προσωπικη υπόθεση ;

Το ανέφερα και πριν. Ναι η τέχνη έχει συγκεκριμένο ρόλο κοινωνικά όχι μόνο επειδή πηγάζει από την κοινωνία αλλά και γιατί από τη φύση της είναι "καταραμένη" να πρωτοπορεί και να κατευθύνει. Ακόμα και ως προσωπική υπόθεση μπορεί να γίνει γενεσιουργός δύναμη για αφύπνιση. Οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει "κίνηση" στον ανθρώπινο νου μπορεί να φανεί χρήσιμο, είτε αυτό είναι συγκίνηση είτε παρακίνηση.   

8. Θα ήθελες να αναφέρεις κάποια αγαπημένα σου βιβλία ή γενικώς καλλιτέχνες που σε επηρέασαν μέχρι σήμερα ;

Αν αφήσουμε έξω τους διανοητές όπως το Μαρξ, τον Έγκελς, το Σωκράτη ,

τον Κροπότκιν, το Νίτσε ή το Σοπενχάουερ που έχουν επηρεάσει κατά ένα πολύ μεγάλο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι και σκέφτομαι, καλλιτεχνικά δε νιώθω πως έχω επηρεαστεί γιατί δεν πίστεψα ποτέ πως ασχολούμαι με κάτι καλλιτεχνικό. Ωστόσο μερικοί από τους αγαπημένους μου ποιητές και πεζογράφους είναι ο Γκιμπράν, ο Πόε , ο Σκαρίμπας, ο Βάρναλης , ο Χέμινγουεϊ , ο Ρίτσος κι ο Καββαδίας.

9. Αν και στις μέρες μας το να κάνει σχέδια κανείς είναι λίγο αστείο. Παρ ολα αυτά σκέφτεσαι κατι μελλοντικά ; Κάποια δισκογραφικη δουλειά ή κάτι άλλο ;

Θα ήθελα να ξαναβρώ τη διάθεση να ολοκληρώσω τον επόμενο δίσκο μου. Εδώ και αρκετό διάστημα, ενώ δεν έχω σταματήσει να γράφω ή να φτιάχνω παραγωγές δε μπορώ να με πείσω πως χρειάζομαι να πάω ένα βήμα παραπέρα. Ενδεικτικά μου αρκεί πλέον να κάθομαι να ραπάρω ή να διαβάζω συνοδεία μουσικής ό,τι γράφω στο σκύλο μου.

10. Κώστα σε ευχαριστούμε πολύ για την αποδοχή και σου ευχόμαστε να είσαι καλά και να δημιουργείς συνεχώς.

Θα κλείσω όπως ξεκίνησα και θα σας ευχαριστήσω ξανά για το ενδιαφέρον και την πρόσκληση. Αντεύχομαι λοιπόν, διαρκή ανησυχία και δύναμη.

Τώρα σκάσε κι άκου τη σιωπή.

Αυτή η τρομακτική ερημιά , αυτή η παράξενη ατμόσφαιρα , εκτός από την φρίκη και τον φόβο ίσως έχουν και κάτι καλό να σου δώσουν. Κάτι να σου πουν.

Ίσως ανακτήσεις την μνήμη σου. 

Άκου... Άκου τη σιωπή των δρόμων.

Και θυμήσου...Θυμήσου όλες εκείνες τις φορές που ένιωθες άτρωτος. Θυμήσου την ιδέα που είχες για τον εαυτό σου. Θυμήσου τα κακομαθημένα σου συναισθήματα και την "ασφάλεια" που έχτιζες μέσα απο τους φράχτες του μικρόκοσμου σου.

Θυμήσου την μέρα εκείνη που έχασες δια παντός κάθε ίχνος ανθρωπιάς και αίσθημα αλληλεγγύης. Άκου...

Άκου την σιωπή... 

Άκου την ξέφρενη χαρά και τα τραγούδια.

Άκου τα λόγια μίσους που ξερνουσες για τους ανίσχυρους και κατατρεγμένους αυτού του κόσμου. Ακου την βολή σου και κοίτα στον καθρέφτη αν αντέχεις...

Εσύ εισαι ; Πως κατάντησες έτσι ; Εσύ ήσουν ακλόνητος. Τίποτα δεν έδειχνε ικανό να εμποδίσει ή να διακόψει την σαρωτική σου επέλαση. Τίποτα δεν έμοιαζε αρκετό να ανακοψει την ματαιοδοξη πορεία σου. 

Άκου... 

Άκου τα γλεντοκοπια και τις ακέραιες αλήθειες σου. Άκου τότε που τα ήξερες όλα. 

Ίσως ήρθε η ώρα να διαπιστώσεις οτι η μοναξιά δεν είναι πάντα ένας κακός δαίμονας. Για κάποιους μπορεί να είναι το μοναδικό καταφύγιο από την αγριότητα και την παραφροσύνη των καιρών μας. Για κάποιους μπορεί να είναι το τίμημα που επέρχεται ως φυσική συνέπεια της ευφυούς ψυχοσύνθεσης τους. Γιατί κάποιοι εκεί έξω ήταν πάντα μοναχικοί και αυτή η ησυχία δεν τους τρομάζει. Και ήταν πάντα μοναχικοί όχι γιατί ήταν προβληματικοί όπως τους βαφτιζες , αλλά γιατί απο νωρίς κατάλαβαν οτι η πραγματική ευτυχία βρίσκεται στο ταξίδι της κατάδυσης του νου και της ψυχής τους. Δύσκολο ταξίδι.Επίπονο και ψυχοφθόρο. Αμ , τι νόμιζες οτι είναι η ψυχή μάτια μου ; Ευκαιριακες και φανταχτερές επικαλύψεις ;

Τελικά η απειλή ήρθε εκ των έσω. Το Σώμα της Ανθρωπότητας νοσεί και τρώει την ίδια του την σάρκα... Τελικά οι φράχτες της μιζέριας σου δεν είναι αρκετοί. 

Τελικά ξέρω καλά ποιός είσαι εσύ. 

Ένα ασήμαντο υπόλειμμα στο σύμπαν που λούφαξε για λίγο στην τρύπα του και γεμισε τα ντουλάπια με μακαρόνια. 

Γιατί του είπαν ότι θα πεθάνει.

Γιατί φοβάται τον θάνατο.

Όπως φοβάται και την Ζωή.

Κι αν τελικά την βγάλει καθαρή , τίποτα δεν θα διδαχτεί... Όπως πάντα.

Προς το παρόν σκάσε.

Κι άκου τη σιωπή.

Γιάννης Μίχας Νεονάκης ( Dave )
13/3/2020
Από τον Βύρωνα και υπό το καθεστώς εγκλεισμού , λόγω πανδημίας ή «πανδημίας».

Μην ενοχλείστε.Θα φύγουμε.

Κάθε φορά που αντιμετωπίζω μια σοβαρή και επικίνδυνη κατάσταση με την υγεία μου ενστικτωδώς και τελείως φυσικά μου βγαίνει ως άμυνα ο αυτοσαρκασμός και η αποδόμηση του προβλήματος.

Έτσι πάντα καταφέρνω να αντλώ δύναμη και να διαχειρίζομαι τις κρίσεις.

Ως ανασοκατασταλμένο άτομο λόγω ΣκΠ(Σκλήρυνση κατά Πλάκας) ανήκω στην ομάδα των ανθρώπων που αν νοσήσουν κινδυνεύουν σοβαρά.

Όταν εμφανίστηκε λοιπόν το πρώτο κρούσμα του ιού μούδιασα στην ιδέα πως το κακό πλησιάζει. Ειδικά όταν έμαθα πως χώρος στον οποίο βρισκόμουν λίγες ώρες πριν εκκενώθηκε για απολύμανση έπαθα σοκ και έκλαιγα με αναφιλητά.

Την επομένη είδα τον κόσμο να αδειάζει τα ράφια στα σούπερ μάρκετ και πάλι σοκαρίστηκα.

Κάπως έτσι λοιπόν το ίδιο ένστικτο με οδήγησε να πω ότι αρνούμαι να λειτουργήσω υπό το καθεστώς τρόμου και να φοβάμαι μέχρι και τον αέρα που αναπνέω.

Αρνήθηκα να παραμείνω έγκλειστη στο δωμάτιο μου,να απέχω από τις δραστηριότητες μου,να κυνηγάω τους δικούς μου με detol και να μετράω τα κρούσματα που αυξάνονται.

Κρατούσα μέτρα καθαριότητας αλλά συνέχιζα να δουλεύω και να επικοινωνώ.

Και όχι δεν πρόκειται περί δύναμη ψυχής όπως θα πούνε πολλοί αλλά περί βαθιάς ανάγκης να μην βουλιάξω,να επιβιώσω και κυρίως να μην παρουσιάσω κάποια υποτροπή λόγω της κατάθλιψης.

Αυτός ο πόλεμος γινόταν μέσα μου αυτές τις μέρες μέχρι που το αστείο τελείωσε όταν συνειδητοποίησα πως ζω σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι αξιολογούν κάτι ως σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό σύμφωνα με το κατά πόσο επηρεάζει άμεσα τη ζωή τους.

Έτσι λοιπόν πολλά ήταν τα άρθρα και τα σχόλια εκείνων που χαρακτήριζαν ως απλή γρίπη τον Κορωνοϊό αφού κινδυνεύουν μόνο οι ευπαθείς ομάδες.

Και αφού οι ευπαθείς ομάδες για αυτούς αποτελούν μειοψηφία όλα είναι ζάχαρη.

Σταμάτησα πλέον να γελάω.Ένας κόμπος έχει σκαλώσει στον λαιμό και σύντομα θα βγει σε δάκρυα.

Παύω να κάνω πολλές μετακινήσεις ή συναντήσεις όσο βλέπω ότι η πολιτεία δεν σταματά τις πελατειακές σχέσεις με τον κλήρο και αφήνει τη διασπορά ανεξέλεγκτη στα πλαίσια της αυτοδιάθεσης.

Δεν έχω απαίτηση από τον ηλικιωμένο να κατανοήσει τον βαθμό κινδύνου αλλά ήλπιζα στα καθολικά μέτρα που υποχρεούται να λάβει το κράτος.

Έχουμε κοινωνική ευθύνη αλλά για να υπάρξει απαιτεί παιδεία την οποία έχουμε αποδείξει ότι ΔΕΝ διαθέτουμε.

Κάπως έτσι λοιπόν η ζωή όσων νοσούμε βρίσκεται στα χέρια σας και γνωρίζουμε ήδη πως δεν θα την σεβαστείτε καθόλου!

Μην ενοχλείστε.Θα φύγουμε.

Ευδοκία Παυλίδου